Maand: april 2016

Geplaatst in De mensen, lievelingskind, Wensen

‘En? Waar blijft de derde?’

Gepost op door Aefke

Schoenen algemeen beschaefd nederlands

De mensen vroegen vooral vaak waarom ik nog geen kinderen had. Soms zeiden ze zelfs dat ik wel op mocht schieten. Ik was immers al in de dertig. Toen Tijl zich na een jaar of zes aandiende en even later Bo in aantocht was, waren de mensen tevreden. De mensen vragen nu eigenlijk nooit waar de derde blijft. We hebben er twee. We zijn ‘klaar’. Alsof je net de kamer gestofzuigd hebt. Dan ben je ook klaar en kun je over naar andere suffe taken waar je geen zin in hebt.
Vanavond zette ik de schoentjes van mijn twee bloedjes in de keuken en ineens voelde ik het weer. Er zou nog best een paar schoentjes bij in de keuken passen. Natuurlijk is het al druk. Twee van die kleine vlerken. En natuurlijk ben ik ook wel eens zwaar geïrriteerd. Als er eentje met vieze laarsjes door de keuken banjert. Als er weer pap in de gordijnen zit. Als ik een trap in mijn buik krijg omdat meneertje niet op de commode wenst te liggen.
Maar léuk dat ik het vind.
De bloedjes houden me in het hier en nu. Zorgen voor een kind is namelijk heel aards. Een kind hoeft niet te shoppen op Zalando. Een kind hoeft geen extra paar nieuwe schoenen of het meest trendy houten speelgoed. Een kind wil eten, slapen, drinken en spelen. Spelen met mama of papa. Bouwen met Duplo of met water spetteren in de gootsteen. Liedjes maken van onverstaanbare woorden.

img_2138

Ik wil er nog wel een. Natuurlijk ben ik blij dat ze gezond zijn. Dat iemand van mijn leeftijd uiteindelijk toch nog maar liefst twéé gezonde kinderen mocht krijgen. Dat het goed met ze gaat. Dat het goed met óns gaat. Grenzeloos dankbaar ben ik.
Ik hoef niet nog per se een meisje. Natuurlijk zou ze welkom zijn. We zouden haar met open armen ontvangen. Op haar vierde verjaardag zou ze een handstand doen in het gras en dan zou ik zeggen dat ze dat al heel knap deed. Maar een derde jongetje zou ook zo gezellig zijn. Drie van die kleine vlerken. Knoeiend in de zandbak. Ruziënd over de grote politiewagen en mama moet weer komen want hij begon.

Maar er mist altijd een schoot voor één kind. Een paar extra warme armen en handen. Extra oren en extra tijd. Maar de rationele argumenten winnen het niet van mijn gevoel.
Dat betekent niet dat ik niet grenzeloos dankbaar ben. En het gaat nooit gebeuren, een derde kind. Dat vind ik beter dan goed. Ik ben blij en gelukkig. Maar de wens blijft. En ik heb besloten.
Dat mag er zijn.

Geplaatst in De mensen

Heerlijk. Even geen kinderen

Gepost op door Aefke

Relax

De mensen schrikken er zo van als iemand het benoemt.
‘Lekker. Even geen kinderen. Nu kunnen Johan en ik tenminste eindelijk even rustig de zolder opruimen’.
Anderen reageren dan geshockeerd. Prijs je eens gelukkig met je gezonde kinderen! Hoe durven de mensen zo te praten over hun bloedjes. ‘Lekker. Even geen kinderen’.

Maar nu even hypothetisch. Stel dat ik tijd voor mezelf heb. Dan wil ik wel even
– Mijn boek afschrijven
– Bloggen
– Een mooi boek lezen
– Een weekend weg met mijn leuke man
– Kletsen met vriendinnen
– Uren bijbeppen met mijn zusje aan de telefoon
– De kasten opruimen zonder dat er een peuter aan mijn been hangt
– Winkelen. Zowel on- als offline
– Een zakelijk gesprek aan de telefoon
– Etcetera Etcetera Etcetera

Ik heb lang moeten wachten op mijn kinderen. Ongeveer zes  jaar. Toen het eindelijk zover was, vond ik mijn zwangerschappen, vanwege medicatiegebruik en mijn leeftijd, hartstikke spannend. Nu heb ik twee bloedgezonde, prachtige kereltjes. En blij dat ik met ze ben!
Maar er zijn ook momenten waarop ik de gezamenlijke middagslaapjes zo mis. De uurtjes waarop ze allebei tegelijk in de bedstede lagen en dat moeke dan even snel door het huis kon. Even een vriendin bellen. Heel even zitten zonder continu alert te hoeven zijn.
‘Lekker’, dacht ik dan. ‘Even rust. Heel even de handen vrij’.

Dan voelde ik me niet schuldig. Elke ouder met (kleine) kinderen zou begrijpen dat het even lekker is dat die kleine schreeuwertjes in dromenland liggen. Maar vandaag zei ik het tegen een vriendin. En dát voelde even anders.
‘Oh, heerlijk. Je hebt geen kinderen dit weekend! Geniet ervan!’
Toen ik het eruit had geflapt schrok ik. Toen ging ik dingen zeggen die het alleen maar erger maakten.
‘Zullen we dat taboe gewoon eens doorbreken?’ zei een vriend die erbij was.
‘Laten we gewoon zeggen dat het af en toe heerlijk is om aan jezelf toe te komen!’
‘Inderdaad!’beaamde zij. ‘En laat die roze wolk ook maar weg. Het is eerder een donkerbruine kakwolk waar ik nu even niet in hoef te hangen.’

Mijn kroost ligt nu in bed.
Heerlijk.

Geplaatst in De mensen

Het DGN-dieët

Gepost op door Aefke

Jonge kinderen zijn veel ongezonder dan hun ouders. Kinderen lopen bijvoorbeeld al snel het risico op een veel te hoog cholesterol of een torenhoge bloeddruk. Zo kopten de kranten gisteren. We zorgen steeds minder goed voor onszelf.Weet u wel hoe slecht dat is? En heeft u zelf enig idee hoe hoog uw cholesterol is?
Daarnaast was gisteren groot in het nieuws dat het wegbezuinigde bevolkingsonderzoek naar een erfelijk te hoog cholesterol weer op de politieke agenda moet. Mensen met die genetische afwijking weten niet dat ze een torenhoog cholesterol hebben. Zonder dat ze per se zakken chips en liters mayonaise naar binnen werken. Dat is gemeen en oneerlijk. En bovendien moet dat bevolkingsonderzoek terug, zodat mensen in elk geval wéten dat ze het hebben. 

Vroeger was alles beter. Zo zeggen de mensen vaak. De mensen kijken dan hoofdschuddend naar chips etende kinderen die met vette vingers op de iPad spelen. Vroeger was er nog geen iPad. Toen speelden we nog buiten. We hadden geen tablets en mobiele telefoon. Een zwart-wittelevisie hooguit. Geen wifi en bluetooth.
Vanochtend vroeg ik mijn grote liefde waarom hij dacht dat de mensen vroeger gezonder waren. Nu eten we immers chiazaad*, kokosvet en speltbrood. We passen de schijf van vijf aan en baden in gezondheidsadviezen en lifestylecoaches.
‘Vroeger waren er minder slechte dingen’, vond mijn liefde eenvoudig. ‘Mijn vader kreeg één koekje in de week en dat was het’.

Na de geboorte van mijn schatjes, ben ik nooit meer terug op mijn normale gewicht gekomen. Dit jaar wordt mijn kleinste schatje twee. Daarom heb ik bedacht dat het nu enorm klaar is met de glucosereserves op mijn buik en de kipfilets onder mijn armen. Dapper installeerde ik daarom vanmorgen de peperdure weegschaal die ik had gekocht. Deze confronteert me niet alleen met mijn gewicht, maar ook met mijn vetpercentage, BMI en visceraal vet.
‘O jee’, schrok ik. ‘Ik moet nu echt wat gaan doen. Ik zit qua BMI net op de vetrand, maar mijn vetpercentage…’
Er schoten diëten door mijn hoofd waarmee ik vandaag nog moest beginnen. Er moest even flink iets gebeuren.
‘Dat wist je toch’, zei mijn man terwijl hij de krant omsloeg. Hij haalde nog net zijn schouders niet op.

Om me heen zie ik veel mensen diëten. Veel mensen zijn niet eens te zwaar. Sterker: ze zijn prachtig. Slank, fit en mooi. En zoals altijd ga ik op het advies van mijn moeder af.
‘Aefke, doe maar gewoon normaal’.
Dat is namelijk het geheim van slanke mensen**. Doe Gewoon Normaal. Je kunt eten wat je wilt. Echt waar. Maar het ligt er ook wel een kléin beetje aan hoevéél je naar binnen werkt. En maak keuzes. Doe gewoon niet alles!
‘Als je wijn drinkt, neem dan niet óók een handje chips. Als je een keer een stukje taart neemt, drink er dan geen latte macchiato bij, maar gewone koffie. Doe Gewoon Normaal en met mate’.
Dieet bij blog beschaefd
Ik wil best een boek schrijven over het DGN-dieët. Dan geef ik mijn moeder een glanzende hoofdrol. Maar dan weet ik al wat ze zegt.
‘Aefke, doe maar gewoon normaal. Doe alles met mate. Dan komt het vanzelf goed’.
En laat ik dat nou eens het moeilijkste vinden dat er is. Als ik een glas chocolademelk heb gedronken, denk ik niet: ‘Lekker!’. Ik denk: ‘Shit! Maar ja. Nu kan er ook nog wel een Tony achteraan!’ Maar ik kom er wel. Ik ga een tijdje gewoon normaal proberen te doen. Mocht het echt niet lukken, kan ik altijd nog een tijdje alleen maar chiazaad gaan eten. Maar eerst even dit uitvogelen.

*’Chiazaad?’, schaterde mijn broertje ooit. ‘Ik bun gin vôgel!’
** Leuk!!