Ik kwam een Bob de Bouwerhelm tekort.
Mijn zoontjes sloegen elkaar geregeld de hersens in om het gele speelgoeditem te bemachtigen. Omdat ik de hersens van mijn kinderen graag wil beschermen, postte ik vanochtend bovenstaand bericht. Op de weggeefgroep. ‘Mijn’ weggeefgroep.
1 Zeggen: ‘Jongens, zo meteen is het weer huilen geblazen’. En dat je kinderen dat ook al na gaan zeggen. ‘Huile blaas’.
2 Tellen en zeggen. ‘Tijl, ik merk dat jij niet luistert. Mama gaat even tellen. Als ik bij drie ben, heb jij je jas aan. Één… twee… drie…’
3 Überhaupt. Over jezelf praten in de derde persoon. ‘Mama’.
4 Door de stad lopen en denken: ‘hier ben ik lang niet geweest!’
5 In een winkel komen en vinden dat je niets nodig hebt.
6 Stiekem platte schoenen in je auto verstoppen en op je werk komen op hoge hakken.
7 Eigenlijk nooit meer uit eten gaan omdat je dan altijd oppas moet vragen.
8 Zeggen: ‘Tijl, ga maar even sorry zeggen tegen Bo’.
9 Het laatste stukje naar de Kinderopvang sneller lopen. Omdat je zo blij bent dat je je kroost weer ziet.
Bij de kapper is een ruit ingegooid. Van de week werd er bij ons in de straat een auto in brand gestoken. De ramen werden ingeslagen en de bekleding in vuur en vlam gezet. En overal op straat vind ik slagroomspuiten. Ik zie groepjes hangende jongeren bij mij voor de deur. Meisjes met hoofddoeken. Losgeslagen op verschillende manieren. Het lange stof wapperend in de wind. Een wulpse glimlach. Een blikje dat op straat geworpen wordt, komt rollend onder een auto terecht. Het roepen. ‘Kijk dan die rok wat ze aanheeft! Wat een slet! Ofnie?’ ‘Ach jongen! Beter ga je naar huis!’
Algemeen BeschAEFd Nederlands 