Natuurlijk is het geen hype. Er zijn een heleboel vrouwen die wat mee hebben gemaakt op het gebied van seksuele intimidatie. En dat is erg genoeg. De hashtagregen op verschillende sociale media kanalen laat zien dat er genoeg gebeurt dat het daglicht niet kan verdragen.
Bij mij brengt het oud zeer naar boven. Of nou ja, zeer. Walging. Ik was vijftien toen ik ging stagelopen bij een bedrijf en de stagebegeleider (ik ga zijn naam niet noemen, ondanks dat deze in mijn geheugen gegrift staat) wilde heel andere dingen dan mij een leerzame stage bezorgen. Ik was vijftien, ik had een vriendje en zat er niet op te wachten. Zo´n oude man van bijna veertig die me de liefde verklaarde. Die mij zijn hele seksleven met prostituees uit de doeken deed. De details die ik niet wilde horen. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Hoe ik nee moest zeggen. Hoe ik moest roepen: Stop! Hou op! En ik wilde niet bij hem eten. Ik vond het raar en eng dat hij me bleef bestoken. En toch ging ik een keer mee naar zijn huis.
Wou ik dat? Nee. Ik wou weg. Ik wou met mijn vriendje bellen. Ik wilde met vriendinnen theedrinken en kletsen over onze vriendjes en wat er dat weekend allemaal in de disco zou gebeuren. Ik had nog geen smartphone dus kon niemand om hulp appen. Maar op het moment dat hij zei dat ik mee naar boven moest omdat ik hem dat had ´beloofd´, knapte er iets. Wat dacht hij wel.
Ik greep mijn spullen bij elkaar en rende naar de bus. Hij liet me gaan en verscheen nooit meer op zijn werk. Ik werd overgeplaatst. En daarmee was de kous af. Bovendien durfde ik niemand iets te vertellen omdat het mijn eigen schuld was. Dan had ik maar niet met die vent mee moeten gaan.
De #metoo-hype brengt deze walgelijke ervaring weer bij me naar boven. En ik hoop dat ik er in ieder geval dat ik er het bewustzijn mee bereik dat schuldgevoel niet passend is in zo´n geval. En de gevoelens van walging ga ik binnenkort weg EMDR´en. Me too.
Algemeen BeschAEFd Nederlands 