Een BeschAEFd jaar. 2015. Er waren geen hele heftige pieken of dalen tot diep in de krochten van mijn zijn. Ik heb geen kind gekregen. Wat mij betreft was dat een enorme boost aan geluk geweest. Wellicht wat snel na zoon II, maar een gezin met drie of vier kinderen is mijn ideaal. Dat gaat niet meer gebeuren. De box is verkocht en de maxicosi verpatst… het is zo. Daar ligt binnenkort een andere baby in te kraaien. Ander klein leven gaat door. Wat een geluk.
Trieste dieptepunten
Er waren geen heftige dieptepunten in mijn persoonlijke leven. Ik heb geen afscheid hoeven nemen van innig dierbaren. Ik heb wel veel te groot verdriet van dichtbij gezien en ook gevoeld. Maar dat zijn niet mijn trieste dieptepunten. Ze horen bij andere mensen. Ik sta erbij, voel me machteloos en probeer te steunen.
Mooie momenten
Ik had mooie momenten. Één ervan was mijn splinternieuwe baan. Ik werd gebeld terwijl ik door de stad liep. Of ik nog steeds graag bij het marketing- en communicatiebureau wilde werken. Ik balde mijn handen tot vuisten en zei in mezelf: ‘YES!’. Daarna belde ik mijn geliefde. Hij nam niet op. Hij zat in overleg.
Een ander mooi moment was Tijl. Met zijn net twee banjerde hij door het huis terwijl hij riep: ‘Mama! Weejewel hoe gek ik oppe ben?’
Of het eerst ijsje van Bo. Hij verwonderde zich over dat koude ding op het stokje en keek ons dankbaar aan. ‘IJje! IJje!’, kirde hij terwijl hij blij van zijn raketje hapte.
Gelukkig mijn man
Het dieptepunt was Parijs. De doodsangst op de hotelkamer, terwijl de IS in mijn gedachten de kamers ging bestormen. Ik dacht alleen aan Bo en Tijl. Hoe het met ze zou gaan als hun ouders vermoord waren. Ik voelde doodsangst als een gloeiendhete klem in mijn nek. Gelukkig mijn man als stabiele boei binnen mijn beklemmend handbereik. Ik bad dat onze kinderen alsnog als liefdevolle, leuke jongens zouden opgroeien. Uiteindelijk de dankbaarheid van het ontspringen van de dodendans, op de voet gevolgd door het schuldgevoel voor de mensen die wel werden afgeslacht. Bij thuiskomst het rotgevoel dat je jezelf het allemaal aandoet. Je mag je niet rot voelen, er is namelijk niets aan de hand. En toch de angst dat je zomaar doodgeschoten kunt worden. BAM. En het is voorbij.
De keiharde woorden van De Mensen op Internet. Overal is het oorlog. De wereld is een brandhaard. Waarom maken we ons druk om Parijs? En hoe hypocriet we wel zijn.
Omdat het moet
‘Hoe kun jij genieten, terwijl de helft van de wereld crepeert?’, vroeg ik laatst voorzichtig aan een vriendin.
‘Omdat het moet’, antwoordde ze eenvoudig.
Genieten omdat het moet.
Mij lukt het niet altijd.
Algemeen BeschAEFd Nederlands 