Categorie: De mensen

Geplaatst in De mensen, Liefde. Veel liefde

Blijf van mijn kind af

Gepost op door Aefke

´Je moet je blog weer eens bijhouden´, zei mijn man. Hij heeft een punt. Ik moet mijn blog weer eens bijhouden. Ik heb ideeën voor nieuwe jeugdboeken, dichtbundels en boekjes met oneliners uit de Achterhoek die ik hilarisch vind. Ik kom er alleen niet toe om alles uit te werken wat er in mijn hoofd zit. Maar soms brengen bizarre dromen me op mooie en minder mooie ideeën.

Zo lag ik laatst wakker. Ik was ziek, ik had een bonkend hoofd en kon het bed bijna uitzwemmen van de koorts. Ik had bizar gedroomd. Mijn man was in de ban van een andere vrouw. Zij wist namelijk alles van een specifiek merk van stereo-installaties. Hij was zwaar onder de indruk van haar kennis en kunde. Toen ik hem vroeg of hij meer voor haar voelde, verdween hij zwijgend naar de schuur.
Zwetend werd ik wakker. Er lag geen man naast me. Met mijn koortshoofd realiseerde ik me nog wel dat mijn man beneden was gaan slapen omdat hij vreesde voor corona. Hij wilde niet aangestoken worden, want wie moest er dan voor de kinderen zorgen. Ik besloot een documentaire te gaan kijken op mijn telefoon. Even afleiding. Louis Theroux vind ik altijd wel een fijne. Tot mijn vreugde had ik ´Mothers on the edge´ nog niet gezien. Ik keek naar moeders die hun verhaal vertelden over hun zwangerschap en bevalling. En dat is heus niet altijd rozengeur en maneschijn. Er waren moeders die geen liefde voelden voor hun kinderen. Moeders die ervan overtuigd waren dat er moordclowns hun huis binnen zouden vallen. Vaders die met hun handen in hun haar zaten. Ik bekeek de hele taboedoorbrekende documentaire, waarin veel gezegd werd waar in de buitenwereld weinig van begrepen wordt.

Natuurlijk stonden we destijds op scherp toen ik mijn kinderen kreeg. Ik werd nauwlettend in de gaten gehouden op naderende psychoses of depressies. In werkelijkheid gebeurde er niets. Niets lugubers in ieder geval. Na lang wachten was ik zwanger en ik was dolgelukkig. Niet té hoor. Ik kocht niet overdreven veel spullen voor de baby, ik was niet bang dat ik het niet kon. Ik maakte het huis gezellig, ruimde op en gedroeg me als een moeder. Natuurlijk bleef ik wat langer in het ziekenhuis om te checken of ik niet ineens alsnog heel raar ging doen. Dat gebeurde niet.

Bij zoon twee ging het niet veel anders. Ik bleef wat langer in het ziekenhuis, mijn man en zoon van anderhalf kwamen op bezoek en ik had mijn kleinste telg lekker bij me op de kamer. Maar op een kwaadaardig moment kwam er een verpleegkundige binnen met een mededeling.
´Zo. Nu kun je gaan slapen en ik neem Bo mee naar de kinderkamer.´
De leeuwin in me werd wakker.
´Bo gaat helemaal nergens naartoe. Hij blijft hier. Bij mij.´
´Nee hoor. Jij moet slapen. Je hebt slaap nodig. Wij zorgen vannacht voor Bo.´
Ik moest rustig blijven, omdat ik de gedachte van de verpleegkundige niet wilde bevestigen. Die dacht namelijk: ´Die moeder is gek. Ik haal het kind weg.´
´Bo blijft hier´, zei ik gedecideerd. Ik keek naar het kleine propje dat naast me lag in een bakje. Niemand zou hem meenemen.
´Ik ga even overleggen´, zei ze streng.
Alsof ik een schoolkind was dat straf kreeg. Ik klemde mijn hand om het doorzichtige bakje waar Bo in lag. Als iemand hem mee wilde nemen, moesten eerst langs zijn moeder.

Even later ging de deur open. Ik zette me op scherp. Klaar om te vechten voor de rechten van mij en mijn kind. Niemand zou hem mij afnemen.
Mijn man kwam binnen.
´Ik heb net de verpleegkundige gesproken´, zei hij. ´Ze vertelde dat je nogal overstuur was omdat je niet wilde dat Bo naar de kinderkamer gaat.´
Ik knikte. Klaar om te gaan huilen. Ik was helemaal niet overstuur. Daarom bleef ik rustig adem halen.
´Ik heb haar gezegd dat hij gewoon hier kan blijven als jij dat wilt´.

Tevreden keek ik naar mijn slapende mannetje. De irritatie die ik voelde over het stigma dat er op psychische kwetsbaarheden heerst, de boosheid over de vastberaden verpleegkundige die mij geen ruimte gaf… het viel allemaal in het niet bij het zien van mijn blakende baby.

Toen ik afgelopen week de docu van Theroux had uitgekeken, in het holst van de nacht, kwamen mijn oude angsten wel weer naar boven. Het stigma blijft, psychische kwetsbaarheden zijn niet te zien en voor veel mensen onvoorspelbaar. Het is wat het is. Maar neem iemand niet zomaar zijn kind af. Al is het maar voor een nacht. Hallo. Ik ben de moeder.

Geplaatst in De mensen

Een zwerver is niet zielig

Gepost op door Aefke

 

Vandaag ging ik naar de pedicure. Voor de gelegenheid deed ik er ook nog een gelnagellakbehandeling bij. Wat een weelde. Ik baadde in luxe en comfort. Maar wel het soort luxe waarvan ik me bewust ben dat ik in rijkdom leef. Ik kan naar de pedicure, ik kan een nieuwe lippenstift kopen en hoef niet moeilijk te doen over een nieuw paar schoenen. De pedicure vroeg me waar ik werkte en wat ik daar deed. Ik deed meteen een boekje open over de visie en missie van Lister. Over dat we geloven in herstel voor iedereen. Dat iemand nog zo in de shit kan zitten, maar we geloven dat het ooit beter gaat. We geven mensen niet op. ‘Maar´, zei de pedicure, ‘niet alle zwervers zijn zielig. Toch?’

‘Zou je willen ruilen?’, vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd en deed het laatste laagje nagellak op mijn tenen.
Een zwerver (dakloze) is niet per se zielig, maar gisteren sprak ik nog een man in de Twijnstraat die door een scheiding op straat was komen te staan. Dat is tragisch. Triest. En misschien ook wel zielig.

Aefke ten Hagen animatie
Geplaatst in De mensen, Liefde. Veel liefde

Even flink zijn

Gepost op door Aefke

Afgelopen week hebben mijn collega´s en ik aan deze animatie gewerkt. Ik heb geweldige reacties gehad. Mensen vonden het een heel duidelijk en helder verhaal. Want ja, hallo. Niet iedereen weet wat een bipolaire stoornis is. Dat hoeft ook niet. Het is fijn als er begrip is, maar ik begrijp het ook als iemand er geen bal van snapt. Begrijp je? Ik kan het zelf ook niet bevatten. Een bipolaire stoornis. Dan heb je extreme pieken en zeer zwaarmoedige dalen.

Moedig, dapper en stoer
Ik krijg heel veel leuke en fijne reacties op mijn animatie. Mensen vinden het moedig. Dapper. Stoer. Dat snap ik, want ik stel me kwetsbaar op. Toch kwam weer even de periode terug waarin ik moest herstellen van een heftig auto-ongeluk. Mijn huis stond vol met bloemen. Mensen waren zich kapot geschrokken. Ik had wel dood kunnen zijn. Hoe erg allemaal. Dat verdiende een bos vrolijkheid en een berg chocola.

Een touw of pillen
Aan een depressie kun je ook dood gaan. Dat is anders, want dan kies je er zelf voor om een touw of een pot pillen te pakken. Maar is dat eigenlijk wel zo? Kies je zelf voor de dood? Nee. Je ziekte en je gekmakende gedachten kiezen ervoor. En dat is ongelooflijk moeilijk te begrijpen. Dat snap ik. Maar echt. Ik vind het te gek dat er zoveel positieve reacties op mijn animatie komen. Maar mocht je nou denken: wat moet ik doen als iemand depressief is? Ik weet het antwoord wel. Je hoeft er alleen maar te zijn. Te luisteren zonder oordeel. Dat is moeilijk, ook dat snap ik. En als je een andere mening hebt, is dat ook prima. Maar ik wil zo graag helpen het stigma te doorbreken dat er nog steeds op psychiatrische ziekten heerst. Dat auto-ongeluk was erg. Gelukkig heb ik alleen mezelf en mijn auto schade berokkend. Maar die depressie van twee jaar geleden was veel erger. En dan ook niet een beetje. Als ik mag kiezen, ben ik nooit meer depressief.

Het gebroken been
De vergelijking met het gebroken been komt ook nog vaak bij me op. Toen ik de depressie had, kreeg ik kaartjes van mijn liefste vriendinnen, mensen waren bezorgd, de mensen kwamen langs. Toen ik het auto-ongeluk had gehad, was mijn huis veranderd in een bloemenzee. Superlief, heel erg fijn. Ik snap het ook wel. Een auto-ongeluk is concreet. Je auto ligt aan diggelen, ik had hier en daar een schram. En ik was geschrokken en dankte God op mijn blote knieën dat mijn kinderen er niet bij waren.

Stoer?
Wil je zelf bepalen of je onderstaande animatie stoer vindt? Dat mag. Bedenk dan gelijk dat iedereen stoer is die zich kwetsbaar opstelt. Of je nu aan het meisje met de negen pruiken denkt, iemand die van de drugs afkickt… 

Even flink zijn! 
Het maakt niet uit. Iedereen heeft wel eens wat. Van A(lzheimer) tot Z(waar) overspannen. Je hoeft niet alles te begrijpen. Maar het zou vet zijn dat dat psychiatrische taboe eens doorbroken wordt. Stuur ook eens een bos bloemen naar iemand met een burn-out. Ook al snap je er niks van en vind je dat die persoon gewoon even flink moet zijn. Let´s change that shit and spread the word. 

 

Aefke ten Hagen animatie

Geplaatst in De mensen

#metoo

Gepost op door Aefke

Me Too Algemeen Beschaefd Nederlands

Natuurlijk is het geen hype. Er zijn een heleboel vrouwen die wat mee hebben gemaakt op het gebied van seksuele intimidatie. En dat is erg genoeg. De hashtagregen op verschillende sociale media kanalen laat zien dat er genoeg gebeurt dat het daglicht niet kan verdragen.

Bij mij brengt het oud zeer naar boven. Of nou ja, zeer. Walging. Ik was vijftien toen ik ging stagelopen bij een bedrijf en de stagebegeleider (ik ga zijn naam niet noemen, ondanks dat deze in mijn geheugen gegrift staat) wilde heel andere dingen dan mij een leerzame stage bezorgen. Ik was vijftien, ik had een vriendje en zat er niet op te wachten. Zo´n oude man van bijna veertig die me de liefde verklaarde. Die mij zijn hele seksleven met prostituees uit de doeken deed. De details die ik niet wilde horen. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Hoe ik nee moest zeggen. Hoe ik moest roepen: Stop! Hou op! En ik wilde niet bij hem eten. Ik vond het raar en eng dat hij me bleef bestoken. En toch ging ik een keer mee naar zijn huis.

Wou ik dat? Nee. Ik wou weg. Ik wou met mijn vriendje bellen. Ik wilde met vriendinnen theedrinken en kletsen over onze vriendjes en wat er dat weekend allemaal in de disco zou gebeuren. Ik had nog geen smartphone dus kon niemand om hulp appen. Maar op het moment dat hij zei dat ik mee naar boven moest omdat ik hem dat had ´beloofd´, knapte er iets. Wat dacht hij wel.

Ik greep mijn spullen bij elkaar en rende naar de bus. Hij liet me gaan en verscheen nooit meer op zijn werk. Ik werd overgeplaatst. En daarmee was de kous af. Bovendien durfde ik niemand iets te vertellen omdat het mijn eigen schuld was. Dan had ik maar niet met die vent mee moeten gaan.

De #metoo-hype brengt deze walgelijke ervaring weer bij me naar boven. En ik hoop dat ik er in ieder geval dat ik er het bewustzijn mee bereik dat schuldgevoel niet passend is in zo´n geval. En de gevoelens van walging ga ik binnenkort weg EMDR´en. Me too.

Geplaatst in De mensen

GEZOCHT: oma

Gepost op door Aefke

Oma algemeen beschaefd nederlands

‘Mevrouw, kunt u mij helpen… Ik zat in een hoosbui… en ik miste de afslag…mijn TomTom ligt thuis en ik kom uit Brabant…Ik moet naar mijn dochter… Mag ik alstublieft even bellen…’
Aan mijn deur stond een verdwaalde mevrouw. Dapper vanuit Brabant vertrokken om haar dochter te bezoeken.
‘Komt u toch binnen’, zei ik. De wildvreemde dame welkom hetend in mijn rommelige keuken.
‘Dag jongelui’, begroette de oma mijn verbaasde zoontjes die van schrik niet meer met hun lunch durfden te gooien.
Ik gaf de dame een stoel, de telefoon en pakte bovenuit de keukenkast alvast een kopje en een schoteltje. Deze dame kon ik geen mok van Blond voorzetten. Toen ze haar kleindochter aan de telefoon had gehad, leek ze opgelucht.
‘Ze komt me halen’, lachte ze. Ik zette koffie terwijl de vrouwelijke vreemdeling een gesprek met mijn zoon aanging. Hij vertelde dat hij bij Ben had gelogeerd, de dame vroeg hem waarom hij geen melk lustte. Want dat was zo gezond. Ik had de dame blijkbaar een praatstoel gegeven, want ze kletste de volle drie kwartier rond. Ik vond het eigenlijk wel gezellig, dit onverwachte bezoek. Ze converseerde even later met mijn man over het mooie Brabant, de Efteling en haar man die in een verpleeghuis woont. Plotseling zag de dame haar kleindochter aan komen. Haar ogen straalden. ‘Dat is Nienke’, zei ze. ‘De schat’.
Ik deed de deur open voor haar kleindochter. De nieuwsgierige driejarige in mijn kielzog.
‘Hallo, ik kom oma ophalen’, zei ze en: ‘Ik vind het knap hoe je hier terecht bent gekomen’, nadat ze haar oma liefdevol gedag had gezegd.
De oma van het meisje nam uitgebreid afscheid van mijn twee kleine schatjes.
‘Reusachtig bedankt’, zei de dame. Ik glimlachte, omdat ik het verschrikkelijk graag gedaan had.
We zwaaiden haar uit. Net alsof het ook een klein beetje onze oma was.

 

Geplaatst in De mensen, lievelingskind, Wensen

‘En? Waar blijft de derde?’

Gepost op door Aefke

Schoenen algemeen beschaefd nederlands

De mensen vroegen vooral vaak waarom ik nog geen kinderen had. Soms zeiden ze zelfs dat ik wel op mocht schieten. Ik was immers al in de dertig. Toen Tijl zich na een jaar of zes aandiende en even later Bo in aantocht was, waren de mensen tevreden. De mensen vragen nu eigenlijk nooit waar de derde blijft. We hebben er twee. We zijn ‘klaar’. Alsof je net de kamer gestofzuigd hebt. Dan ben je ook klaar en kun je over naar andere suffe taken waar je geen zin in hebt.
Vanavond zette ik de schoentjes van mijn twee bloedjes in de keuken en ineens voelde ik het weer. Er zou nog best een paar schoentjes bij in de keuken passen. Natuurlijk is het al druk. Twee van die kleine vlerken. En natuurlijk ben ik ook wel eens zwaar geïrriteerd. Als er eentje met vieze laarsjes door de keuken banjert. Als er weer pap in de gordijnen zit. Als ik een trap in mijn buik krijg omdat meneertje niet op de commode wenst te liggen.
Maar léuk dat ik het vind.
De bloedjes houden me in het hier en nu. Zorgen voor een kind is namelijk heel aards. Een kind hoeft niet te shoppen op Zalando. Een kind hoeft geen extra paar nieuwe schoenen of het meest trendy houten speelgoed. Een kind wil eten, slapen, drinken en spelen. Spelen met mama of papa. Bouwen met Duplo of met water spetteren in de gootsteen. Liedjes maken van onverstaanbare woorden.

img_2138

Ik wil er nog wel een. Natuurlijk ben ik blij dat ze gezond zijn. Dat iemand van mijn leeftijd uiteindelijk toch nog maar liefst twéé gezonde kinderen mocht krijgen. Dat het goed met ze gaat. Dat het goed met óns gaat. Grenzeloos dankbaar ben ik.
Ik hoef niet nog per se een meisje. Natuurlijk zou ze welkom zijn. We zouden haar met open armen ontvangen. Op haar vierde verjaardag zou ze een handstand doen in het gras en dan zou ik zeggen dat ze dat al heel knap deed. Maar een derde jongetje zou ook zo gezellig zijn. Drie van die kleine vlerken. Knoeiend in de zandbak. Ruziënd over de grote politiewagen en mama moet weer komen want hij begon.

Maar er mist altijd een schoot voor één kind. Een paar extra warme armen en handen. Extra oren en extra tijd. Maar de rationele argumenten winnen het niet van mijn gevoel.
Dat betekent niet dat ik niet grenzeloos dankbaar ben. En het gaat nooit gebeuren, een derde kind. Dat vind ik beter dan goed. Ik ben blij en gelukkig. Maar de wens blijft. En ik heb besloten.
Dat mag er zijn.

Geplaatst in De mensen

Heerlijk. Even geen kinderen

Gepost op door Aefke

Relax

De mensen schrikken er zo van als iemand het benoemt.
‘Lekker. Even geen kinderen. Nu kunnen Johan en ik tenminste eindelijk even rustig de zolder opruimen’.
Anderen reageren dan geshockeerd. Prijs je eens gelukkig met je gezonde kinderen! Hoe durven de mensen zo te praten over hun bloedjes. ‘Lekker. Even geen kinderen’.

Maar nu even hypothetisch. Stel dat ik tijd voor mezelf heb. Dan wil ik wel even
– Mijn boek afschrijven
– Bloggen
– Een mooi boek lezen
– Een weekend weg met mijn leuke man
– Kletsen met vriendinnen
– Uren bijbeppen met mijn zusje aan de telefoon
– De kasten opruimen zonder dat er een peuter aan mijn been hangt
– Winkelen. Zowel on- als offline
– Een zakelijk gesprek aan de telefoon
– Etcetera Etcetera Etcetera

Ik heb lang moeten wachten op mijn kinderen. Ongeveer zes  jaar. Toen het eindelijk zover was, vond ik mijn zwangerschappen, vanwege medicatiegebruik en mijn leeftijd, hartstikke spannend. Nu heb ik twee bloedgezonde, prachtige kereltjes. En blij dat ik met ze ben!
Maar er zijn ook momenten waarop ik de gezamenlijke middagslaapjes zo mis. De uurtjes waarop ze allebei tegelijk in de bedstede lagen en dat moeke dan even snel door het huis kon. Even een vriendin bellen. Heel even zitten zonder continu alert te hoeven zijn.
‘Lekker’, dacht ik dan. ‘Even rust. Heel even de handen vrij’.

Dan voelde ik me niet schuldig. Elke ouder met (kleine) kinderen zou begrijpen dat het even lekker is dat die kleine schreeuwertjes in dromenland liggen. Maar vandaag zei ik het tegen een vriendin. En dát voelde even anders.
‘Oh, heerlijk. Je hebt geen kinderen dit weekend! Geniet ervan!’
Toen ik het eruit had geflapt schrok ik. Toen ging ik dingen zeggen die het alleen maar erger maakten.
‘Zullen we dat taboe gewoon eens doorbreken?’ zei een vriend die erbij was.
‘Laten we gewoon zeggen dat het af en toe heerlijk is om aan jezelf toe te komen!’
‘Inderdaad!’beaamde zij. ‘En laat die roze wolk ook maar weg. Het is eerder een donkerbruine kakwolk waar ik nu even niet in hoef te hangen.’

Mijn kroost ligt nu in bed.
Heerlijk.

Geplaatst in De mensen

Het DGN-dieët

Gepost op door Aefke

Jonge kinderen zijn veel ongezonder dan hun ouders. Kinderen lopen bijvoorbeeld al snel het risico op een veel te hoog cholesterol of een torenhoge bloeddruk. Zo kopten de kranten gisteren. We zorgen steeds minder goed voor onszelf.Weet u wel hoe slecht dat is? En heeft u zelf enig idee hoe hoog uw cholesterol is?
Daarnaast was gisteren groot in het nieuws dat het wegbezuinigde bevolkingsonderzoek naar een erfelijk te hoog cholesterol weer op de politieke agenda moet. Mensen met die genetische afwijking weten niet dat ze een torenhoog cholesterol hebben. Zonder dat ze per se zakken chips en liters mayonaise naar binnen werken. Dat is gemeen en oneerlijk. En bovendien moet dat bevolkingsonderzoek terug, zodat mensen in elk geval wéten dat ze het hebben. 

Vroeger was alles beter. Zo zeggen de mensen vaak. De mensen kijken dan hoofdschuddend naar chips etende kinderen die met vette vingers op de iPad spelen. Vroeger was er nog geen iPad. Toen speelden we nog buiten. We hadden geen tablets en mobiele telefoon. Een zwart-wittelevisie hooguit. Geen wifi en bluetooth.
Vanochtend vroeg ik mijn grote liefde waarom hij dacht dat de mensen vroeger gezonder waren. Nu eten we immers chiazaad*, kokosvet en speltbrood. We passen de schijf van vijf aan en baden in gezondheidsadviezen en lifestylecoaches.
‘Vroeger waren er minder slechte dingen’, vond mijn liefde eenvoudig. ‘Mijn vader kreeg één koekje in de week en dat was het’.

Na de geboorte van mijn schatjes, ben ik nooit meer terug op mijn normale gewicht gekomen. Dit jaar wordt mijn kleinste schatje twee. Daarom heb ik bedacht dat het nu enorm klaar is met de glucosereserves op mijn buik en de kipfilets onder mijn armen. Dapper installeerde ik daarom vanmorgen de peperdure weegschaal die ik had gekocht. Deze confronteert me niet alleen met mijn gewicht, maar ook met mijn vetpercentage, BMI en visceraal vet.
‘O jee’, schrok ik. ‘Ik moet nu echt wat gaan doen. Ik zit qua BMI net op de vetrand, maar mijn vetpercentage…’
Er schoten diëten door mijn hoofd waarmee ik vandaag nog moest beginnen. Er moest even flink iets gebeuren.
‘Dat wist je toch’, zei mijn man terwijl hij de krant omsloeg. Hij haalde nog net zijn schouders niet op.

Om me heen zie ik veel mensen diëten. Veel mensen zijn niet eens te zwaar. Sterker: ze zijn prachtig. Slank, fit en mooi. En zoals altijd ga ik op het advies van mijn moeder af.
‘Aefke, doe maar gewoon normaal’.
Dat is namelijk het geheim van slanke mensen**. Doe Gewoon Normaal. Je kunt eten wat je wilt. Echt waar. Maar het ligt er ook wel een kléin beetje aan hoevéél je naar binnen werkt. En maak keuzes. Doe gewoon niet alles!
‘Als je wijn drinkt, neem dan niet óók een handje chips. Als je een keer een stukje taart neemt, drink er dan geen latte macchiato bij, maar gewone koffie. Doe Gewoon Normaal en met mate’.
Dieet bij blog beschaefd
Ik wil best een boek schrijven over het DGN-dieët. Dan geef ik mijn moeder een glanzende hoofdrol. Maar dan weet ik al wat ze zegt.
‘Aefke, doe maar gewoon normaal. Doe alles met mate. Dan komt het vanzelf goed’.
En laat ik dat nou eens het moeilijkste vinden dat er is. Als ik een glas chocolademelk heb gedronken, denk ik niet: ‘Lekker!’. Ik denk: ‘Shit! Maar ja. Nu kan er ook nog wel een Tony achteraan!’ Maar ik kom er wel. Ik ga een tijdje gewoon normaal proberen te doen. Mocht het echt niet lukken, kan ik altijd nog een tijdje alleen maar chiazaad gaan eten. Maar eerst even dit uitvogelen.

*’Chiazaad?’, schaterde mijn broertje ooit. ‘Ik bun gin vôgel!’
** Leuk!!

Geplaatst in De mensen

De mensen luisteren niet

Gepost op door Aefke

Eigenlijk zijn er maar weinig mensen die écht luisteren. Naar mijn idee wachten mensen vaak in een gesprek op het moment waarop ze zelf kunnen gaan praten. En als De Mensen dan ook nog zeggen: ‘Ik luister wel hoor, ik kan precies herhalen wat je zei’. Dan weet je zeker dat iemand absoluut níet geluisterd heeft.

Laatst had ik een flinke discussie met iemand. Zij sprak op inhoudsniveau, terwijl ik moeite had met het proces. En dat luistert heel nauw. Want ik ben zo iemand die het proces een warm hart toedraagt. Vaak gaat het me niet eens per se om het resultaat, maar over hoe er wordt gecommuniceerd over een beslissing of een gebeurtenis. We kwamen in het gesprek geen spat dichter tot elkaar. Ik begreep inhoudelijk goed wat ze zei en ik merkte dat ze zichzelf vooral wilde verdedigen en uitleggen wat er was gebeurd. Nog steeds voelde ik me niet gehoord.

Later besprak ik het inhouds/procesverhaal met mijn man. Hij bekeek de casus met een kritisch oog en vond dat mijn gesprekspartner op één bepaald onderdeel een punt had. Verder was hij het met me eens dat het proces geen schoonheidsprijs verdiende en hij begreep mijn verbazing dat ik daar niet in gehoord werd. Ik was blij met deze spiegel, want het zorgde bij mij voor meer begrip. Blijkbaar voelden mijn gesprekspartner en ik ons allebei niet gehoord.

Echt luisteren

‘De Mensen om je heen zijn spiegels’, las ik laatst ergens. Dit betekent dat anderen delen van jezelf naar je terug reflecteren. De kwaliteiten die je het meest bewondert in anderen zijn eigenschappen die je zelf belangrijk vindt. Datzelfde geldt voor degenen waarvan je de kwaliteiten niet leuk vindt. Zaken die ik belangrijk vind en bij anderen bewonder, zijn bijvoorbeeld eigenheid en moed. Ik vind het moedig dat mijn gesprekspartner het gesprek aanging met iemand zoals ik. En dat ga ik haar binnenkort zeggen ook. Omdat het moed.