Dan zeggen de mensen

‘Nee Tijl, we doen wel een broek aan. Anders kom je zo buiten en dan zeggen De Mensen…’
Dit verhaaltje vertel ik hem wel een paar keer per week. Dan zeggen de mensen. De ene keer gaat het over de bakker die het niet leuk zou vinden als mamma alle broden ‘zomaar mee naar huis zou nemen’. Of over de leidster van de opvang. Wat zou zij wel niet zeggen als kleine Tijl zonder jasje ten tonele verscheen?
De mensen. De mensen. Dan zeggen De Mensen.
Grappig dat ik hem zo opvoed, want als er iemand een moeder heeft die zich niet zoveel aantrekt van wat ‘De Mensen’ zeggen, is het Tijl wel. Nadat hij werd geboren, heb ik geprobeerd een soort ‘moederstijl’ qua kleding aan te houden. Ik kocht mooie, lange jassen, keurige bloesjes en nette schoenen. ‘Zo lijk ik toch net een moeder?’, vroeg ik mijn omgeving vaak. Want als ik in vodden bij het consultatiebureau zou verschijnen, zouden De Mensen vast zeggen: ‘Die moeder kan het niet aan! Laat haar kinderen maar uit huis halen’.
Dat wilde ik niet.
Zelf verbaas ik me geregeld over De Mensen. Zo hoor ik veel mensen met kinderen, klagen over dat er speelgoed in huis ligt. Ze vinden het niet mooi en het is een rommeltje. Dat vind ik gek. Dat is net alsof je een hond in huis neemt en vervolgens klaagt over dat je ‘m moet uitlaten.

Ons huis ziet er na Tijl en Bo zo uit. En dan heeft u de zolder, de tuin, de berging en de keuken nog niet gezien.

Toen ik zwanger was, kon ik niet wachten om traphekjes te laten monteren. Ik wilde meteen een maxicosi, een box en plastic speelgoed. Dat verantwoorde, houten speelgoed is het allemaal niet. Plastic speelgoed met veel lawaai. Dat vinden kinderen mooi. Dus moest dat er komen. We hebben nu een – weliswaar prachtige – brandweerwagen in huis. Zoon twee is dol op poppen, dus onder de kerstboom hebben we een kleine poppenhoek. We hebben herbruikbare stickers in de badkamer. Een vintage boxspeeltje in de woonkamer. Niet omdat Bo het nu zo fantastisch vindt, maar mama vind het echt niet leuk dat de box nu weg is. Weer een fase voorbij. En dan denk je… ja. Out of the box.

Ik ben blij met de plastic trein, de dozen vol duplo met schreeuwerige kleuren en onze ministadstuin die volledig is ingericht voor de kinderen. Misschien denken De Mensen… ‘Wat zijn die mensen toch veel met hun kinderen bezig. Wat een rommeltje. En al dat plastic speelgoed! Het is een schande’.
Dat klopt dan. Wij hebben kinderen met plastic speelgoed. En wij zijn door het dolle met die twee kleine apen. Dat mogen De Mensen best weten.