Kijk haar dan. Gek.

Tijl vond mijn nieuwe kapsel niet mooi.
‘Je haar is gek, mama’.
Hij heeft gelijk. En niet alleen mijn haar is gek.
Een tijdje terug had ik bijvoorbeeld brainshocks. Gewoon (of, nou ja) van die schokjes die door je hersenen wandelen. Ik was misselijk alsof ik in de eerste drie maanden van een zwangerschap zat, had een soort van paniekaanval en had het idee dat het nooit meer over zou gaan. Ik was aan het afbouwen met venlafaxine en dat duurde nogal. Mijn arts dacht dat ik na de geboorte van Bo wel een extraatje kon gebruiken en daar was ik het mee eens. Nu mocht het er wel weer af. Vond ik. En ja, ik overleg altijd eerst met mijn arts. Zij vond het ook.
Tussen de shocks door googelde ik even. Tja, het was gewoon heel normaal. Als je stopt met venlafaxine, heb je daar even flink last van. Een feest van herkenning. Fijne feestdagen ook.

Een bijkomend voordeel van deze stopactie was dat ik van de een op andere dag niet meer taalde naar zoet. Tijdens venlafaxine had ik niet eens zin om te snoepen, nee. Het voelde gewoon afschuwelijk als ik het niet deed. Het was een soort van opluchting dat ik weer een spekje in mijn mond kon stoppen. En natuurlijk, elk pondje… u kent het wel. Maar dit spul werkt gewoon een suikerverslaving in de hand. En was ik daar goed over voorgelicht? Mwah.

Ik schrijf niet meer onder een pseudoniem. Ik ben gewoon Aefke en ik gebruik chemische middelen om mijn bipolaire stoornis onder controle te houden. Ben ik dan nog wel mezelf? Ja hoor. Ik denk dat ik meer mezelf ben met een paar pilletjes, dan dat ik in een impuls een cabriolet koop of van ellende in een hoekje aan mijn net geknipte haar zit te trekken.

Daar zijn de meningen over verdeeld. En dat mag.
Maar ik ben blij dat ik weer alleen met mijn lithium ben.