Vandaag heb ik de documentaire van Joost Zwagerman bekeken. Dat vond ik nogal confronterend. Indringend vooral. En taboedoorbrekend. Want die taboes en stigma’s. Je komt ze overal tegen. Mensen noemen het egoïstisch. Want je hebt kinderen. Kun je niet maken joh. De mensen vinden ook dat je stil moet staan bij diegene die je vindt. Maar goed, iemand die zichzelf van het leven berooft, denkt alleen maar aan zichzelf. En ze begrijpen het niet. De mensen. Dat snap ik dan weer wel.
Ik ben fan van Joost Zwagerman. Toen ik een jaar of tien geleden was opgenomen, las ik Gimmick. Niet dat ik er doorheen kwam hoor. Toen niet. Maar dat lag meer aan mijn stemming dan aan het literaire talent van Joost. Ik ben bovendien vooral een groot fan van zijn gedichten. Zo groot, dat ik er zelfs mee slaap op een groot kussensloop. Mijn geliefde is gedwongen mee te slapen.
Joost Zwagerman was verder fel en gedreven. Voor alles bang. Voor het schrijven van een roman wenste hij dagen zo leeg als een woestijn. Oceanen van tijd had hij nodig om zich tot schrijven te zetten. Het gezinsleven nam veel van zijn tijd in beslag.
Allemaal dingen die ik herken. Zo keek ik bijvoorbeeld naar de documentaire terwijl ik de aardappelen schilde voor mijn gezin. Mijn dagen zo vol als mijn kledingkast. Het stoofvlees aangebrand, de jongste jengelig en overprikkeld door Sinterklaas en de oudste ongecontroleerd en hyper. Geen moment voor mij alleen. Niet dat ik het erg vind. Dat wou ik. Ik wou per se een gezin. Ik had een felbegeerde, bijna obsessieve, kinderwens. Maar als ik wil schrijven, verlang ik naar die lege dagen. Zo leeg als de woestijn.
Allemaal dingen die ik herken. Zo keek ik bijvoorbeeld naar de documentaire terwijl ik de aardappelen schilde voor mijn gezin. Mijn dagen zo vol als mijn kledingkast. Het stoofvlees aangebrand, de jongste jengelig en overprikkeld door Sinterklaas en de oudste ongecontroleerd en hyper. Geen moment voor mij alleen. Niet dat ik het erg vind. Dat wou ik. Ik wou per se een gezin. Ik had een felbegeerde, bijna obsessieve, kinderwens. Maar als ik wil schrijven, verlang ik naar die lege dagen. Zo leeg als de woestijn.
Gelukkig begrijpt bijna niemand hoe het voelt om dood te willen. Ik snap het wel. Het is niet per se de behoefte om dood te willen. Het is het verlangen naar rust. Je wilt dat de herrie in je hoofd stopt. De angsten, de wanen en het gevoel overbodig te zijn. Je bent mensen tot last. Je denkt echt dat het beter is dat je er niet meer bent. Je weet wel dat je familie en naasten er even verdrietig om zijn, maar na een tijdje pakt iedereen de draad weer op en is dat ook weer zoals het is.
Maar toch snap ik de boosheid wel. Want misschien was het maar een simpele impuls. Een kwaadaardige samenloop van omstandigheden met fatale afloop. Maar het is geen egoïsme. Geen schreeuw om aandacht, of laffe daad. Het is verdrietig. Dat wel. Want iemand heeft op dat moment waarschijnlijk een vertekend beeld van de werkelijkheid. Het is geen doordachte keuze. Zelfmoord is een definitieve oplossing voor een tijdelijk probleem. Maar het helpt niet om iemand die dood wil te zeggen dat het leven zo mooi is. En dat je het niet kunt maken ermee te stoppen. Wat wel helpt is aandacht. Luisteren. En je eigen oordeel weglaten. Dan ben je al een heel eind.
Algemeen BeschAEFd Nederlands 
Jezus, wat mooi omschreven Aefke!
Ik voel het aan alle kanten.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
Wow, beetje stil van…. mooi verwoord
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Petrina!
LikeLike
Mijn lieve zusje was bi-polair
zij stapte eruit
35 jaar geleden
wij waren verslagen
onze ouders ontroostbaar
de wond
Inmiddels een litteken
doet regelmatig pijn
een tatoeage laat je zien
een litteken verberg je
daarna
doorgaan
want er is genoeg
waarvoor je WILT doorgaan
de dood glimlacht ons tegemoet
het hele leven door
onontkoombaar en goed
LikeLike
Verschrikkelijk. Heel veel sterkte!
LikeLike
Mooi mens.Open, eerlijk en recht uit het hart.
LikeLike
Mooi Mens! Eerlijk, open en recht uit het hart.
LikeLike
Mooi mens. Eerlijk, open en recht uit het hart.
LikeLike