Binnenkort ligt mijn eerste kinderboek in de winkels. Het boek gaat over Fiep. Fiep is een meisje van twaalf jaar, met een leuk leven. Fiep speelt gitaar, ze heeft een kat die Kachel heet en gaat gauw naar de middelbare school. Maar Fiep heeft het af en toe niet echt makkelijk. Haar moeder is bipolair.
Fiep is een KOPP-kind. Een kind van een ouder met Psychiatrische Problemen. Ik ben een KOPP-kind en heb er zelf twee. Vroeger ging het toch wel een klein beetje anders met die KOPP-kinderen. Toen moesten kinderen toch wel wat vaker hun KOPP houden en de vuile was binnen houden.
Ik pleit voor het buiten hangen van de vuile was. Laat anderen jouw vuile was maar zien, misschien kunnen ze je helpen de was schoon te krijgen en glad te strijken. Bovendien zien we zo dat het niet overal rozengeur en maneschijn is. Overal is gezeik. Misschien heb jij als kind wel een ouder gehad die verslaafd was aan alcohol, kom je uit een gebroken gezin, of heb je een broer die aan zware depressies lijdt.
Ik zou zeggen: hou je KOPP niet kind. Laat je horen. Kind zijn van een ouder met psychiatrische problemen is niet alleen maar leuk. Want laten we eerlijk zijn. Soms vinden mijn kinderen het best grappig. Ze mogen op de bank springen, hutten bouwen en af en toe mogen ze een ijsje kiezen, zo groot als ze willen. ‘Nou, dat doe ik anders ook wel eens’, hoor ik u denken. Maar er zijn ook momenten dat ik vergeet te koken omdat we zo leuk aan het verkleden zijn. Dat mijn oudste ineens klaagt dat hij zo’n honger heeft, omdat ik ben vergeten te koken. Dat mama de soep laat aanbranden en dat ze dan een boterham mogen met een berg hagelslag. Dat ze zomaar iets mogen uitkiezen in de speelgoedwinkel. Dat we ineens naar de dierentuin gaan. Gewoon, omdat het kan. En dat diezelfde moeder twee jaar terug niet vooruit te branden was vanwege een zware depressie, extreme angst en de hoop op herstel compleet was verloren.
Een depressie is geen rozengeur en maneschijn. Het is niet interessant, intellectueel of diepzinnig. Je komt er niet altijd per se sterker uit. Anti-depressiva helpen soms, maar het zorgt ook voor extra kilo’s, extreme vermoeidheid en een algeheel gevoel van burgerlijke saaiheid.
Maar het gaat nu even niet om mij, het gaat niet om u en zeker niet om de mensen die denken dat psychiatrische ziekten slechts bij de zwakkeren van de samenleving horen. Het gaat even om de kinderen. Kinderen die vooral even niet hun KOPP moeten houden. Dus kinderen: praat erover. Zoek iemand die je vertrouwt. Het ligt niet aan jou, dus laat je vooral niet gek maken.
Algemeen BeschAEFd Nederlands 