De M van manisch

Soms vragen de mensen het wel eens.
‘Kun jij goed met je praten met je vader? Jullie hebben allebei een bipolaire stoornis.’
Dat laatste klopt.
Maar nee. We zijn allebei opgegroeid in een andere tijd. De Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ) heeft een gigantische ontwikkeling doorgemaakt. Het gezin wordt er nu bij betrokken. Mensen krijgen eigen autonomie. Verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag en er wordt echt niet meteen naar pillen gegrepen. We maken een WRAP en weten dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons gedrag. In noodgevallen wordt er door externen ingegrepen. En dan nog gaat alles in overleg met degene die dit allemaal ondergaat. We denken wel dat er meteen naar pillen wordt gegrepen, maar dat ligt echt wat genuanceerder. Gelooft u mij maar. Been there. Done that. 

Gisteren was ik bij mijn vader. Hij woont in een verpleeghuis. Hij is veranderd. Heeft meer zorg nodig. En die krijgt hij ook. Er zijn veel spookverhalen over verpleeghuizen, maar mijn vader wordt goed verzorgd. En sommige dingen heeft hij, ondanks zijn dementie, dondersgoed in de gaten. Hij heeft het zelf altijd over zijn M van manisch. Die wil hij niet Missen. Het geeft hem euforie. Geluk. Het idee dat hij alles kan wat hij maar wil en dat hij leeft. En die M van manisch maakt zijn omgeving erg Moe. De M van Moe. De M van moedeloos ook. Hij vertelde over al zijn plannen en ideeën die hij nog heeft. Want hij is dat al wel 74, denk maar niet dat hij niets meer kan. Bovendien legde hij ons gistermiddag nog even uit wat een hypothenusa is. De schuine streep van een rechthoekige driehoek die tegenover de rechte hoek ligt. We Googelden. Het klopte.
Hij vindt het moeilijk om de tafel te dekken, maar de meetkunde heeft nog steeds geen geheimen voor mijn vader.

Toen we bij de lift stonden, zei hij het.
‘Jij wilt de M van manisch ook niet missen.’
Ik keek hem aan en knikte.
‘Maar ik moet er nu wel verstandig mee omgaan’, zei ik.
Hij kneep in mijn hand.
‘Het gaat vanzelf weer over’, zei hij.