Geplaatst in Liefde. Veel liefde, Pieken en dalen

#Ikbenopen

Vandaag las ik onderstaand berichtje op Twitter:

Vandaag is het de #dagvandepsychischegezondheid. GGZ Nederland is open en helpt mee om mentale gezondheid bespreekbaar te maken. Help jij ook mee? WIE NOMINEER JIJ? #IkBenOpen

Meedoen is simpel. Je tekent met een stift of een fijne pen een rondje op je hand en zet een foto van jezelf op Social Media.

#ikbenopen
#ikbenopen

 

Ja, ik ben dan wel open, maar dat is een heel proces geweest. Eerst schreef ik onder mijn pseudoniem, maar nu ben ik gewoon Aefke. Ik nomineer niemand anders, omdat ik iedereen zijn eigen proces in de openheid gun. Ik wil niemand dwingen om ook open te zijn over haar psychische kwetsbaarheid. Wel weet ik dat ik me beter, gelukkiger en gezonder voel nu ik gewoon kan zeggen: ik ben Aefke en ik heb een bipolaire stoornis. Ik heb een boek geschreven voor (KOPP)kinderen van 10/12 jaar, om hen een hart onder de riem te steken en te zeggen: praat erover. Met een leuke juf, een fijne buurvrouw of een goede vriendin. Houd de vuile was niet binnen, daar word je alleen maar heel verdrietig van.

Daarom nomineer ik mezelf. Ik wil me hard blijven maken voor openheid. Niet alleen voor volwassenen, maar ook voor kinderen.

 

 

 

 

 

 

Geplaatst in Liefde. Veel liefde

De kaart van vandaag

Elke dag trekken mijn collega´s en ik een emotiekaart van Stine Jensen. 

Vandaag trok ik deze:
Kaarten Stine Jensen

Alleen is niet hetzelfde als eenzaam; eenzaam ben je als je tegen je zin alleen bent en graag gezelschap zou willen. Ik vind het heerlijk om af en toe alleen te zijn. Een huis voor mezelf te hebben en lekker te schrijven. Hoe voel jij je vandaag? Voor een reactie geven: ff scrollen naar beneden, dan kun je kwijt wat je wilt!

 

Geplaatst in Liefde. Veel liefde

Mijn vader is een hoarder

Mijn vader is een boekenverzamelaar. Sinds een aantal jaren weet ik dat dat verzamelen een naam heeft. Mijn vader is een heuse hoarder. En dan niet zo´n hoarder die je wel eens ziet op tv. Alles wat hij aan kantoorartikelen verzamelde, lag keurig gesorteerd in een kast. Alle boeken stonden op alfabet. Maar het kon maar zo zijn dat hij een bepaald boekengeschenk tien keer had. En daar mocht er dan niet één van weg. Mijn vader heeft me zo de liefde voor literatuur meegegeven. Op een dag kwam hij thuis met een boek van Yvonne Keuls. Het was toen al wat beduimeld, maar mijn vader was trots. ‘Dat is een hele goede schrijfster. Let jij maar eens op.’ Ik las het boek die avond in één keer uit. En de volgende avond weer. Ik herlas het volgens mij wel twintig keer. En mijn vader sleepte de boeken voor me aan. Jan Rap en zijn maat, de moeder van David S. Het kon niet op. Ik verdronk in de boeken. Ik zoog alles op en was fan. Fan van Yvonne Keuls. Ik heb de boeken allemaal bewaard. Hoe beduimeld en kapotgelezen ook. Ik ben een hoarder in mijn eigen kleine huis. Mijn boeken staan ook op alfabet en ik word ziedend als iemand een boek uit mijn bibliotheekje pakt en het verkeerd terug zet. Ik lijk op mijn vader. En ik ben er trots op.

 

Het verrotte leven van Floortje BLoem
Beduimeld boek van Yvonne Keuls
Geplaatst in Liefde. Veel liefde, Mijn moeder kookt soep van tafelpoten

Kind in de krant

Werd ik toch zomaar gebeld door het Algemeen Dagblad. Op klaarlichte dag, terwijl ik braaf achter mijn computer zat te werken. Ik natuurlijk helemaal blij, want extra aandacht voor Mijn Boek is altijd mooi. Ik schoot al bijna in de vertelstand. Over hoe belangrijk het is dat er aandacht is voor Kinderen van Ouders met Psychiatrische Problemen. Dat er aandacht voor moet zijn en dat het taboe er maar eens af moet. Maar nee, ze wilden mijn vierjarige zoon interviewen. Omdat het zo leuk is dat zo´n klein menneke fan is van de Beatles. Ik vond het prima, als Bo het ook oké vond. En dat vond hij.
Trots vertelde hij de journalist over bijna alles wat hij weet. Dat George Harisson is overleden, John Lennon is doodgeschoten en de andere twee Beatles nog over zijn. Dat ze mooie liedjes hebben gemaakt en dat hij ‘pellieleen‘ het mooist vindt.
En voor het slapengaan moest hij het nog even kwijt.
‘Mama, ik vind het zo jammer.’
‘Wat lieverd?’
‘Dat John Lennon is doodgeschoten.’
‘Ja schatje, dat is jammer. Heel jammer.’

 

Bo van de Ven is Beatlefan

 

Geplaatst in De mensen, Liefde. Veel liefde

Even flink zijn

Afgelopen week hebben mijn collega´s en ik aan deze animatie gewerkt. Ik heb geweldige reacties gehad. Mensen vonden het een heel duidelijk en helder verhaal. Want ja, hallo. Niet iedereen weet wat een bipolaire stoornis is. Dat hoeft ook niet. Het is fijn als er begrip is, maar ik begrijp het ook als iemand er geen bal van snapt. Begrijp je? Ik kan het zelf ook niet bevatten. Een bipolaire stoornis. Dan heb je extreme pieken en zeer zwaarmoedige dalen.

Moedig, dapper en stoer
Ik krijg heel veel leuke en fijne reacties op mijn animatie. Mensen vinden het moedig. Dapper. Stoer. Dat snap ik, want ik stel me kwetsbaar op. Toch kwam weer even de periode terug waarin ik moest herstellen van een heftig auto-ongeluk. Mijn huis stond vol met bloemen. Mensen waren zich kapot geschrokken. Ik had wel dood kunnen zijn. Hoe erg allemaal. Dat verdiende een bos vrolijkheid en een berg chocola.

Een touw of pillen
Aan een depressie kun je ook dood gaan. Dat is anders, want dan kies je er zelf voor om een touw of een pot pillen te pakken. Maar is dat eigenlijk wel zo? Kies je zelf voor de dood? Nee. Je ziekte en je gekmakende gedachten kiezen ervoor. En dat is ongelooflijk moeilijk te begrijpen. Dat snap ik. Maar echt. Ik vind het te gek dat er zoveel positieve reacties op mijn animatie komen. Maar mocht je nou denken: wat moet ik doen als iemand depressief is? Ik weet het antwoord wel. Je hoeft er alleen maar te zijn. Te luisteren zonder oordeel. Dat is moeilijk, ook dat snap ik. En als je een andere mening hebt, is dat ook prima. Maar ik wil zo graag helpen het stigma te doorbreken dat er nog steeds op psychiatrische ziekten heerst. Dat auto-ongeluk was erg. Gelukkig heb ik alleen mezelf en mijn auto schade berokkend. Maar die depressie van twee jaar geleden was veel erger. En dan ook niet een beetje. Als ik mag kiezen, ben ik nooit meer depressief.

Het gebroken been
De vergelijking met het gebroken been komt ook nog vaak bij me op. Toen ik de depressie had, kreeg ik kaartjes van mijn liefste vriendinnen, mensen waren bezorgd, de mensen kwamen langs. Toen ik het auto-ongeluk had gehad, was mijn huis veranderd in een bloemenzee. Superlief, heel erg fijn. Ik snap het ook wel. Een auto-ongeluk is concreet. Je auto ligt aan diggelen, ik had hier en daar een schram. En ik was geschrokken en dankte God op mijn blote knieën dat mijn kinderen er niet bij waren.

Stoer?
Wil je zelf bepalen of je onderstaande animatie stoer vindt? Dat mag. Bedenk dan gelijk dat iedereen stoer is die zich kwetsbaar opstelt. Of je nu aan het meisje met de negen pruiken denkt, iemand die van de drugs afkickt… 

Even flink zijn! 
Het maakt niet uit. Iedereen heeft wel eens wat. Van A(lzheimer) tot Z(waar) overspannen. Je hoeft niet alles te begrijpen. Maar het zou vet zijn dat dat psychiatrische taboe eens doorbroken wordt. Stuur ook eens een bos bloemen naar iemand met een burn-out. Ook al snap je er niks van en vind je dat die persoon gewoon even flink moet zijn. Let´s change that shit and spread the word. 

 

Aefke ten Hagen animatie

Geplaatst in Liefde. Veel liefde

De M van manisch

Soms vragen de mensen het wel eens.
‘Kun jij goed met je praten met je vader? Jullie hebben allebei een bipolaire stoornis.’
Dat laatste klopt.
Maar nee. We zijn allebei opgegroeid in een andere tijd. De Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ) heeft een gigantische ontwikkeling doorgemaakt. Het gezin wordt er nu bij betrokken. Mensen krijgen eigen autonomie. Verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag en er wordt echt niet meteen naar pillen gegrepen. We maken een WRAP en weten dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons gedrag. In noodgevallen wordt er door externen ingegrepen. En dan nog gaat alles in overleg met degene die dit allemaal ondergaat. We denken wel dat er meteen naar pillen wordt gegrepen, maar dat ligt echt wat genuanceerder. Gelooft u mij maar. Been there. Done that. 

Gisteren was ik bij mijn vader. Hij woont in een verpleeghuis. Hij is veranderd. Heeft meer zorg nodig. En die krijgt hij ook. Er zijn veel spookverhalen over verpleeghuizen, maar mijn vader wordt goed verzorgd. En sommige dingen heeft hij, ondanks zijn dementie, dondersgoed in de gaten. Hij heeft het zelf altijd over zijn M van manisch. Die wil hij niet Missen. Het geeft hem euforie. Geluk. Het idee dat hij alles kan wat hij maar wil en dat hij leeft. En die M van manisch maakt zijn omgeving erg Moe. De M van Moe. De M van moedeloos ook. Hij vertelde over al zijn plannen en ideeën die hij nog heeft. Want hij is dat al wel 74, denk maar niet dat hij niets meer kan. Bovendien legde hij ons gistermiddag nog even uit wat een hypothenusa is. De schuine streep van een rechthoekige driehoek die tegenover de rechte hoek ligt. We Googelden. Het klopte.
Hij vindt het moeilijk om de tafel te dekken, maar de meetkunde heeft nog steeds geen geheimen voor mijn vader.

Toen we bij de lift stonden, zei hij het.
‘Jij wilt de M van manisch ook niet missen.’
Ik keek hem aan en knikte.
‘Maar ik moet er nu wel verstandig mee omgaan’, zei ik.
Hij kneep in mijn hand.
‘Het gaat vanzelf weer over’, zei hij.

Aefke ten Hagen

Geplaatst in Liefde. Veel liefde

Mijn beren en ik

Ik probeer aan mijn kinderboek te schrijven. Maar vanochtend las ik een mail van de BSO van  Tijl (5). Die verontruste me. Hij wordt niet meer opgehaald met een Stint. Die bakfietsen zijn per direct van de weg afgehaald. De BSO’s moeten nu als een gek voor vervangend vervoer zorgen. Dit zou overlast kunnen veroorzaken. De directeur bedankte me voor mijn begrip.
Begrip voor overlast? Hoe dan?
Ik ben volgens mij al een redelijk bezorgde moeder, maar hier wilde ik even het mijne van weten. Overlast? Wat voor overlast? Mijn beren en ik verzamelden ons op de weg. Wachtend op vervangend vervoer. Ik kreeg er buikpijn van en  kon me niet op mijn boek concentreren. Daarom belde ik naar de BSO.
‘Het kan zijn dat de kinderen vijf minuten langer moeten wachten bij school’, vertelde de het locatiehoofd van de BSO van Tijl. ‘We doen ons uiterste best om op tijd te zijn, maar dat bedoelen we met overlast.’
Zet. Dat. Dan. In. De. Mail. 
Ok. Als dat alles is. Deze moeder zet haar blog weer uit en gaat aan de slag met de #tafelpoten.
Mijn moeder kookt soep van tafelpoten
Geplaatst in Liefde. Veel liefde, Mijn moeder kookt soep van tafelpoten

Mijn moeder kookt soep zoete aardappelen

Ik kreeg een mail van mijn redacteur. De titel van het onderwerp was: ‘Covervoorstellen.’

Omdat ik overal mijn mail open, uit pure impulsieve nieuwsgierigheid, stond ik nu achter het fornuis met deze belangrijke mail in mijn handpalm. De zoete aardappelen kookten dat het een lieve lust was. Als ik de mail nu zou openen, zou ik er soep van kunnen koken. Ook prima.

Soep
Daarom opende ik per direct mijn mail. Ik keek naar de voorstellen die ik had ontvangen en was gelukkig. Ik wilde ze direct aan mijn zoon laten zien, maar hij was net druk met een noodgeval. Er waren honderden kastanjes op de snelweg gevallen en de brandweer moest erbij komen.  Ik kon hem onmogelijk in zijn spel storen. Daarom roerde ik afwezig in de papperige zoete aardappelen. Niet met een tafelpoot hoor. Maar het had gekund.

Toen ik mijn smartphone weer weglegde, zuchtte ik. Het was net echt. Ik, Aefke ten Hagen, schrijf een kinderboek.
‘Mama’, zei Tijl (5) toen:’Ik ben zo gelukkig met al mijn kastanjes, dat ik er wel om kan huilen.’
‘Dat snap ik kind’, zei ik. ‘Dat snap ik.’
We aten soep die avond. Soep van zoete aardappelen.

Geplaatst in Liefde. Veel liefde

Let´s change that shit

Aefke ten Hagen

´Let´s change that shit´, twitterde Aafke Romeijn nadat ze bij Nieuwsuur had verteld dat ze AD gebruikt.

Eens. Let´s change that shit. Ik schreef een verhaal over mijn laatste depressie voor het personeelsmagazine voor de organisatie waar ik werk. Dan is het ook maar meteen duidelijk, nietwaar.

Trouwens. Nog bedankt allemaal. Voor het ophalen van mijn kinderen toen ik alleen maar onder mijn dekbed wilde liggen. Voor het langsbrengen van bloemen en chocola. Voor het sturen van appjes en kaartjes waar ik nooit op reageerde. Bedankt allemaal. Sommige mensen verdienen een gouden kroontje op hun hoofd. Love u all.

 


Klik hier naar mijn verhaal en change that shit!

 

 

 

 

Geplaatst in Liefde. Veel liefde, Pieken en dalen

Ik kom terug

 

Ik heb een bipolaire stoornis. Dat betekent dat de pieken en dalen in mijn leven wat heftiger kunnen voelen dan bij ‘normale’ mensen. Ik kan door het dolle zijn op een mooie lentedag. Dat het langer licht is. Dat de vogels fluiten. Ik kan in een diep dal zitten zodra de dagen korter worden, de dagen donkerder voelen en het leven zwaar. En ik dacht dat ik het had uitgevonden. Met het schrijven van Koosje had ik de handleiding voor een goed leven voor de bipolair. Zo’n enorme dip of hysterische hoogte zou mij niet meer overkomen. Ik zou gewoon normaal doen. Een normaal leven leiden, zoals iedereen. In mijn geval betekende dat dat ik acuut stopte met alcohol drinken, geregeld zou sporten, mijn medicatie zou nemen en zou zorgen voor voldoende slaap. Ik zou een geregeld en behoorlijk saai leven leiden, zodat de bipolaire stoornis geen grip meer op mij zou krijgen. Dat ging tien jaar lang best goed.

Totdat ik op een dag op mijn werk verscheen met tranen achter mijn ogen. Die ochtend had ik mezelf uit bed geschopt, mijn leukste kleren aan getrokken en mijn man en kinderen geknuffeld. En toch voelde mijn leven als een zware, donkere deken. Een berg hopeloze ellende waar ik niet meer doorheen kwam. Ik meldde me ziek op mijn werk en belde mijn man. In tranen. Want het ging niet meer. Hij liet alles uit zijn handen vallen en kwam.

Sinds een aantal weken ben ik nauwelijks online. Ik richt me op mijn gezin en andere dierbaren om weer uit dit diepe dal te krabbelen. De geest is onnavolgbaar. Ik heb een fijn leven. Een huis, een lief, twee kinderen die mijn hart doen smelten. En toch voelde het elke ochtend alsof ik wakker werd in een wereld van paniek. Want ik kon het niet meer. Leven. Dingen die altijd vanzelfsprekend leken, werden grote, angstaanjagende obstakels. De computer aanzetten. Mail beantwoorden. Een feestje organiseren voor een jarig kind. Het kon niet meer. Wat ik wel kon, was huilen.

Het gaat nu beter met mij. Ik draag weer iets anders dan mijn spijkerbroek en donkerbruine vest. Ik kom weer buiten. Ik fiets. Ik neem mijn telefoon op en schrijf vandaag weer voor het eerst een blog. Ik neem elke avond een handvol medicatie. En het gaat beter. Echt. Ik huil niet meer. Zelfs niet op een uiterst verdrietig moment afgelopen week waarop een goede vriendin afscheid nam van haar lieve moeder. Ik voelde me afgevlakt en toch verdrietig. De keerzijde van antidepressiva.

Misschien heeft u mij gemist. Misschien ook niet. Ik u wel. En ik garandeer u dat ik weer terugkom. Hoe dan ook.