Het is je moeder

Vandaag zag ik mijn moeder. Dat vond ik fijn, maar de gelegenheid was verdrietig. Op een bepaald moment kom je familieleden vooral tegen op begrafenissen. Dan deel je verdriet. Ook als iemand
een mooie leeftijd heeft behaald en een rijk leven had.

Met mijn moeder wandelde ik. Voetje voor voetje over de begraafplaats. In een zwijgzame rij met mensen. Het was doodstil, ijskoud en miezerde zacht. Ik had koude vingers en miste mijn warme handschoenen. Intussen las ik de ondersteunende teksten op stenen van overledenen. Ze hadden bijna allemaal dezelfde boodschap. Wees blij dat iemand heeft geleefd. Wees dankbaar. Treur niet. Kijk terug op de mooie momenten die je met de overledene hebt gehad. Misschien heeft iemand een zachte dood gehad. En dat is mooi. Zo’n warm afscheid. Ik gun het iedereen.

Hoe oud iemand ook wordt. Hoe liefdevol je samen hebt geleefd. Dat grijze, kleine omaatje. Dat was wel je moeder. Zij heeft jou met veel pijn op de wereld gezet. Dag en nacht verzorgd. Liefgehad. Gestraft en geknuffeld. Ze was er altijd. Ook als je haar heel hard in haar buik schopte omdat je geen schone luier aan wilde. Toen je ouder was, was je ook al niet altijd even lief voor je moeder. Je schaamde je voor haar als ze gek deed in het bijzijn van je vrienden. Toen je nog ouder werd, realiseerde je je dat je moeder eigenlijk wel altijd voor je klaarstond. Misschien voel je je schuldig, omdat je dat niet altijd hebt gezegd. Waarschijnlijk zal je moeder haar ogen sluiten en haar hoofd schudden. ‘Nee hoor kind. Dat hoeft niet’.

Wees niet alleen maar dankbaar en tevreden. Ook al wordt je moeder stokoud, heeft ze een bloemrijk en liefdevol leven gehad en heeft ze zelf gezegd dat het goed was. Je mist haar. En dat voelt verdrietig. Daar mag je om huilen. Zo hard als je kan. Zo vaak als je wilt.
Het is je moeder.