De mensen luisteren niet

Eigenlijk zijn er maar weinig mensen die écht luisteren. Naar mijn idee wachten mensen vaak in een gesprek op het moment waarop ze zelf kunnen gaan praten. En als De Mensen dan ook nog zeggen: ‘Ik luister wel hoor, ik kan precies herhalen wat je zei’. Dan weet je zeker dat iemand absoluut níet geluisterd heeft.

Laatst had ik een flinke discussie met iemand. Zij sprak op inhoudsniveau, terwijl ik moeite had met het proces. En dat luistert heel nauw. Want ik ben zo iemand die het proces een warm hart toedraagt. Vaak gaat het me niet eens per se om het resultaat, maar over hoe er wordt gecommuniceerd over een beslissing of een gebeurtenis. We kwamen in het gesprek geen spat dichter tot elkaar. Ik begreep inhoudelijk goed wat ze zei en ik merkte dat ze zichzelf vooral wilde verdedigen en uitleggen wat er was gebeurd. Nog steeds voelde ik me niet gehoord.

Later besprak ik het inhouds/procesverhaal met mijn man. Hij bekeek de casus met een kritisch oog en vond dat mijn gesprekspartner op één bepaald onderdeel een punt had. Verder was hij het met me eens dat het proces geen schoonheidsprijs verdiende en hij begreep mijn verbazing dat ik daar niet in gehoord werd. Ik was blij met deze spiegel, want het zorgde bij mij voor meer begrip. Blijkbaar voelden mijn gesprekspartner en ik ons allebei niet gehoord.

‘De Mensen om je heen zijn spiegels’, las ik laatst ergens. Dit betekent dat anderen delen van jezelf naar je terug reflecteren. De kwaliteiten die je het meest bewondert in anderen zijn eigenschappen die je zelf belangrijk vindt. Datzelfde geldt voor degenen waarvan je de kwaliteiten niet leuk vindt. Zaken die ik belangrijk vind en bij anderen bewonder, zijn bijvoorbeeld eigenheid en moed. Ik vind het moedig dat mijn gesprekspartner het gesprek aanging met iemand zoals ik. En dat ga ik haar binnenkort zeggen ook. Omdat het moed.